Μάθημα : ΓΕΩΛΟΓΙΑ - ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ

Ως ηφαίστεια χαρακτηρίζονται οι θέσεις όπου το φυσικό τήγμα από το εσωτερικό της Γης, όπου ονομάζεται μάγμα, βγαίνει μαζί με στερεά και αέρια αναβλήματα υψηλών θερμοκρασιών στην επιφάνεια όπου σχηματίζει τη λάβα.  Αν το σημείο εξόδου είναι στη στεριά η έκχυση γίνεται στον αέρα και το ηφαίστειο χαρακτηρίζεται χερσαίο, ενώ αν είναι σε θαλάσσιο πυθμένα η έκχυση γίνεται στο νερό οπότε μιλάμε για υποθαλάσσιο ηφαίστειο. Ο όρος ηφαιστειότητα είναι ευρύτερος και συμπεριλαμβάνει όλες εκείνες τις σύνθετες εσωτερικές διεργασίες που έχουν σαν τελικό αποτέλεσαμ την επιφανειακή εκδήλωση ενός ηφαιστείου. Εκτός από τις εκρήξεις και την έκχυση λάβας από το ηφαίστειο υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά όπως η εκπομπή ατμίδων (συνήθως πλούσιες σε θειάφι και μονοξείδιο του άνθρακα) από σχισμές των προσφάτων ηφαιστειακών πετρωμάτων και οι θερμοπηγές που ανάλογα με τη σύσταση του νερού και τη θερμοκρασία χαρακτηρίζονται σαν σολφατάρες, φουμαρόλες, θερμοπίδακες (Geyser) κτλ. Περίπου 700 ηφαίστεια έχουν καταγραφεί σε ολόκληρο τον κόσμο που παρουσιάζουν δράση στους ιστορικούς χρόνους. Αυτά ονομάζονται ενεργά σε αντίδιαστολή με τα σβησμένα, εκείνα δηλαδή που λειτούργησαν σε παλιότερες γεωλογικές εποχές χωρίς όμως να παρουσιάζουν καμία δραστηριότητα στην ιστορική περίοδο.